شرلوک هلمز

در قسمتی از کتاب رسوایی در بوهم می خوانیم که چطور شزلوک هلمز با استفاده از علم کافی،مشاهده ی دقیق و استنتاج درست به نتایج درستی می رسد.متن نقره ای رنگ زیر رو که بخشی از کتاب هست بخونید:

*     *     *     *     *

- .ومی بینم که دوباره مشغول طبابت شده ای.به من نگفته بودی که قصد داری دوباره دست به کار عیادت بیماران بشوی.

-پس از کجا فهمیدید؟

-می بینم و نتیجه گیری می کنم.از کجا می دانم که تو اخیرا خودت را از سر تا پا خیس کزده ای و این که یک دختر خدمتکار به کلی دست و پا چلفتی و سر به هوایی هم در خانه داری؟

گفتم:

-هولمز عزیزم،این دیگر غیر ممکن است.اگر چند قرن پیش بود حتما شما را به جرم جادوگری می سوزاندند.راست است که من روز پنجشنبه پیاده روی مفصلی در خارج از شهر کردم و وقتی به خانه برگشتم به کلی خیس آب بودم؛ولی از آن جا که لباس هایم را عوض کرده ام،هیچ نمی توانم بفهمم شما چگونه به این نتیجه می رسید.و اما خدمتکارمان مری جین(Mary Jane)،اصلاح ناپذیر است و همسرم دارد او را مرخص می کند؛ولی باز در این مورد هم نمی توانم بفهمم شما چطور این نکته را دریافتید.

شرلوک هولمز پاسخ داد:

-ساده تر از این نمی شود.چشم هایم به من می گویند که در رویه کفش چپ تو رو به داخل،درست همان جا که روشنایی آتش بخاری بر آن افتاده،چرم با شش برش موازی بریده شده است.واضح است که این خراشیدگی ها به دست کسی پدید آمده که با بی دقتی هرچه تمام تر یک آلت تیز را به طرف کفش کشیده تا گلی را که به کف آن چسبیده بوده بتراشد.بر پایه ی این مشاهده من دو نتیجه گیری کردم:یکی این که تو در هوای بسیار نامساعد از خانه بیرون رفته ای و دیگر این که نمونه ی درجه اولی از دختر خدمتکار لندنی آزار دهنده و چکمه چاک دهنده در منزل داری.و اما در مورد طبابت تو.هرگاه شخصی وارد اتاق من بشود که بوی یدوفورم بدهد و انگشت اشاره ی دست راستش لکه ی سیاه رنگ نیترات دارژان را داشته باشد و یک طرف کلاه سیلنرش هم ورم کرده باشد،چون گوشی پزشکی خودش را توی آن چپانده،من باید آدم بسیار کند ذهنی باشم اگر نگویم ان شخص عضو فعالی از جامعه ی پزشکی است.

وقتی فرآیند استنتاج خود را توضیح داد از سادگی آن خنده ام گرفت.گفتم:

-وقتی استدلالات شما را می شنوم،قضیه به اندازه ای ساده به نظر می رسد که فکر می کنم من هم از عهده بر می آیم،هرچند که نوبت بعد که با استدلال شما رو به رو می شوم باز گیج هستم تا شما دوباره توضیح بدهید.با وجود این عقیده دارم که چشم من هیچ دست کمی از چشم شما ندارد.

پاسخ داد:

-همین طور است.

*     *     *     *     *

درواقع دکتر واتسون درست فکر می کند.او هم می تواند.همه ی ما می توانیم.فقط باید علم کافی،مشاهده ی دقیق و استنتاج درست رو داشته باشیم.

من:جان،خیلی بی حوصله ام.هیچ.در حال حاضر هیچ موضوعی برای فکر کردن ندارم.اگه همین طور پیش بره کم کم تحلیل می رم.درسته که برای پیدا کردن تاثیرات عجیب و ترکیبات غریب باید به خود زندگی مراجعه کنیم ولی این روزها هیچ چیزی برای حل کردن توی زندگیم وجود نداره.اگه به زودی معمایی برای حل کردن پیدا نکنم خودم حل می شم. 

جان ذهن:شرلوک باور کن اگه کمکی از دستم بر میومد،دریغ نمی کردم.

من:لستراد حتی تو هم کمکی از دستت بر نمیاد؟

لستراد ذهن:یکی باید به خودم کمک کنه.

من:آه. 

خانم هادسون ذهن:کسی چای می خواد؟

من:بله.چای گرم الان می چسبه. 

خانم هادسون ذهن:پس خودت باید پاشی و بری چای دم کنی.

من:  (در حالی که آه می کشم از جای خود بر می خیزم.)

متن زیر رو که از کتاب رسوایی در بوهم است بخونین.

*     *     *     *     *

-تو می بینی ولی توجه نمی کنی.تفاوت روشنی بین این دو حالت وجود دارد.مثلا تو پلکانی را که از سرسرای پایین به این اتاق می رسد بارها دیده ای.

-بله،بارها و بارها.

-چند بار؟

-صدها بار.

-پس بگو این پلکان چند پله دارد؟

-چند پله؟نمی دانم.

-نگفتم؟تو توجه نکرده ای.ولی بارها دیده ای.نکته ای که می خواستم روی آن تکیه کنم همین است.من می دانم که هفده پله دارد،چون هم دیده ام و هم توجه کرده ام.

*     *     *     *     *

دیدین.خیلی از ماها هم مثل دکتر واتسون خیلی چیزها رو می بینیم ولی توجه نمی کنیم.شاید حتی اون چیزها رو صدها بار هم دیده ایم.واقعا چند نفر از ما با دقت به اطرافمون توجه می کنیم؟

جان ذهن:شرلوک.

جان ذهن:شرلوک.

جان ذهن:درک نمی کنم.

من:مشکل منم همینه.گاهی اوقات درکم نمی کنی.

جان ذهن:

خانم هادسون ذهن:شرلوک،به چی فکر می کنی؟

من:از کجا فهمیدین که دارم فکر می کنم؟

جان ذهن:از چهره ات می شه این حالتت رو خوند.

من:به عجیب بودن بعضی آدم ها.

خانم هادسون و جان ذهن با هم:منظورت چیه؟

من:چطور بعضی از مردم می تونن بدون توجه و فکر کردن(حتی به مدت یک ثانیه)به مشکلات و غم های مردم دیگه راحت زندگی کنن.چطور می تونن بدون کمک کردن به دیگران و یا حتی فکر کردن به کمک کردن به دیگران راحت زندگی کنن.

خانم هادسون و جان ذهن:(سکوت)

من:چطور می تونن وقتی توانایی کمک کردن به دیگران رو دارن،بهشون کمک نکنن.

هرسه با هم:(سکوت)

در قسمتی از کتاب رسوایی در بوهم می خوانیم که چطور شزلوک هلمز با استفاده از علم کافی،مشاهده ی دقیق و استنتاج درست به نتایج درستی می رسد.متن نقره ای رنگ زیر رو که بخشی از کتاب هست بخونید:

*     *     *     *     *

- .ومی بینم که دوباره مشغول طبابت شده ای.به من نگفته بودی که قصد داری دوباره دست به کار عیادت بیماران بشوی.

-پس از کجا فهمیدید؟

-می بینم و نتیجه گیری می کنم.از کجا می دانم که تو اخیرا خودت را از سر تا پا خیس کزده ای و این که یک دختر خدمتکار به کلی دست و پا چلفتی و سر به هوایی هم در خانه داری؟

گفتم:

-هولمز عزیزم،این دیگر غیر ممکن است.اگر چند قرن پیش بود حتما شما را به جرم جادوگری می سوزاندند.راست است که من روز پنجشنبه پیاده روی مفصلی در خارج از شهر کردم و وقتی به خانه برگشتم به کلی خیس آب بودم؛ولی از آن جا که لباس هایم را عوض کرده ام،هیچ نمی توانم بفهمم شما چگونه به این نتیجه می رسید.و اما خدمتکارمان مری جین(Mary Jane)،اصلاح ناپذیر است و همسرم دارد او را مرخص می کند؛ولی باز در این مورد هم نمی توانم بفهمم شما چطور این نکته را دریافتید.

شرلوک هولمز پاسخ داد:

-ساده تر از این نمی شود.چشم هایم به من می گویند که در رویه کفش چپ تو رو به داخل،درست همان جا که روشنایی آتش بخاری بر آن افتاده،چرم با شش برش موازی بریده شده است.واضح است که این خراشیدگی ها به دست کسی پدید آمده که با بی دقتی هرچه تمام تر یک آلت تیز را به طرف کفش کشیده تا گلی را که به کف آن چسبیده بوده بتراشد.بر پایه ی این مشاهده من دو نتیجه گیری کردم:یکی این که تو در هوای بسیار نامساعد از خانه بیرون رفته ای و دیگر این که نمونه ی درجه اولی از دختر خدمتکار لندنی آزار دهنده و چکمه چاک دهنده در منزل داری.و اما در مورد طبابت تو.هرگاه شخصی وارد اتاق من بشود که بوی یدوفورم بدهد و انگشت اشاره ی دست راستش لکه ی سیاه رنگ نیترات دارژان را داشته باشد و یک طرف کلاه سیلنرش هم ورم کرده باشد،چون گوشی پزشکی خودش را توی آن چپانده،من باید آدم بسیار کند ذهنی باشم اگر نگویم ان شخص عضو فعالی از جامعه ی پزشکی است.

وقتی فرآیند استنتاج خود را توضیح داد از سادگی آن خنده ام گرفت.گفتم:

-وقتی استدلالات شما را می شنوم،قضیه به اندازه ای ساده به نظر می رسد که فکر می کنم من هم از عهده بر می آیم،هرچند که نوبت بعد که با استدلال شما رو به رو می شوم باز گیج هستم تا شما دوباره توضیح بدهید.با وجود این عقیده دارم که چشم من هیچ دست کمی از چشم شما ندارد.

پاسخ داد:

-همین طور است.

*     *     *     *     *

درواقع دکتر واتسون درست فکر می کند.او هم می تواند.همه ی ما می توانیم.فقط باید علم کافی،مشاهده ی دقیق و استنتاج درست رو داشته باشیم.

شرلوک هستم ولی شرلوکی بس عجیب.حالا وقتی یه مدت بگذره و با هم بیشتر آشنا بشیم می فهمین. :)

موریارتی درون:تو دیگه شکست خوردی.احتمال موفقیتت صفر درصده. 

جان درون:اه باز این اومد.شرلوک به حرف هاش گوش ندی ها.این فقط بلده انرژی منفی بده.متاسفم براش. 

من:با تلاش اندک و کمی که تا الان داشتم واقعا احتمال موفقیتم صفر درصده.

موریارتی ذرون:  (نیشخند می زند.)

جان درون:اوه نه شرلوک.اون همین رو می خواد.می خواد ناامیدت کنه.

مای کرافت درون:ولش کن این نازو رو.

من:من هرچی که باشم،نازو نیستم.

مای کرافت درون:پس ثابت کن.

موریارتی درون:ثابت کنه؟چی رو ثابت کنه؟احمق بودنه خودش رو.

جان درون:بهتره ساکت باشی. 

موریارتی درون:حقیقت همینه.

جان درون:شرلوک؟؟

من:هوم.

جان درون:بهتره به این انرژی منفی درونی اهمیت ندی.نباید به این انرژی منفی ها گوش کنی.

من:(در حالی که در فکر فرو رفته ام،زیر لب زمزمه می کنم.)نباید گوش کنم؟

جان درون:نه شرلوک.نباید گوش کنی.

مای کرافت درون:شاید این نازو. .

من:چند بار بگم نازو نیستم.

(مدت کوتاهی سکوت)

جان درون:شرلوک؟؟

من:نگران نباش جان.حرف های موریارتی درون اصلا برام اهمیتی نداره.

موریارتی درون:چی؟؟؟؟؟؟؟ 

من:اون فقط انرژی منفی ای بیش نیست.من یه آدم شکست خورده نیستم،هرچند این طور به نظر بیاد.من یه آدم موفقم.درسته که تا الان تلاشم کم بوده ولی تلاش و کوشش ام رو زیاد می کنم.نمی ذارم موریارتی درونی ناامیدم کنه.

جان و مای کرافت درون:  (لبخند می زنند.)

من:جان،چرا این روزها حتی یک نوشته هم به ذهنم نمیاد. 

جان درون:(در حال خواندن یک کتاب)این روزها کلا بی حوصله ای.

من:چه ربطی به نوشتن مطلب توی وبلاگم داره؟ 

جان درون:(در حالی که در کتاب خود غرق شده.)ربط داره دیگه.

یک هو سرش را از روی کتاب بلند می کند و در حالی که لبخند تمسخرآمیزی گوشه ی لبانش نقش می بندد و می گوید:شنیدم رفتارت رو تغییر دادی. 

من:اگر تغییر کرده باز هم به نفع خودشه.باور کن.با توجه به شرایط و موقعیت ها رفتارم رو تغییر دادم.

جان درون:شرلوک. 

من:(کتابی بر می دارم و مشغول خواندنش می شوم.)

جان ذهن: 

من:جان،خیلی بی حوصله ام.هیچ.در حال حاضر هیچ موضوعی برای فکر کردن ندارم.اگه همین طور پیش بره کم کم تحلیل می رم.درسته که برای پیدا کردن تاثیرات عجیب و ترکیبات غریب باید به خود زندگی مراجعه کنیم ولی این روزها هیچ چیزی برای حل کردن توی زندگیم وجود نداره.اگه به زودی معمایی برای حل کردن پیدا نکنم خودم حل می شم. 

جان درون:شرلوک باور کن اگه کمکی از دستم بر میومد،دریغ نمی کردم.

من:لستراد حتی تو هم کمکی از دستت بر نمیاد؟

لستراد درون:یکی باید به خودم کمک کنه.

من:آه. 

خانم هادسون درون:کسی چای می خواد؟

من:بله.چای گرم الان می چسبه. 

خانم هادسون درون:پس خودت باید پاشی و بری چای دم کنی.

من:  (در حالی که آه می کشم از جای خود بر می خیزم.)

جان درون:شرلوک.

جان درون:شرلوک.

جان درون:درک نمی کنم.

من:مشکل منم همینه.گاهی اوقات درکم نمی کنی.

جان درون:

خانم هادسون درون:شرلوک،به چی فکر می کنی؟

من:از کجا فهمیدین که دارم فکر می کنم؟

جان درون:از چهره ات می شه این حالتت رو خوند.

من:به عجیب بودن بعضی آدم ها.

خانم هادسون و جان درون با هم:منظورت چیه؟

من:چطور بعضی از مردم می تونن بدون توجه و فکر کردن(حتی به مدت یک ثانیه)به مشکلات و غم های مردم دیگه راحت زندگی کنن.چطور می تونن بدون کمک کردن به دیگران و یا حتی فکر کردن به کمک کردن به دیگران راحت زندگی کنن.

خانم هادسون و جان درون:(سکوت)

من:چطور می تونن وقتی توانایی کمک کردن به دیگران رو دارن،بهشون کمک نکنن.

هرسه با هم:(سکوت)

شرلوک هستم ولی شرلوکی بس عجیب.حالا وقتی یه مدت بگذره و با هم بیشتر آشنا بشیم می فهمین. :)

شب خنکی است.ماه در آسمان می درخشد.از باران شدید و هوای ابری دو شب پیش هیچ خبری نیست.در حال خواندن کتاب هستم که صدای ویبره ی گوشی موبایل،من رو از دنیای کتابی که می خوانم بیرون می آورد.

یک معمای خیلی ساده.رمز پنهان شده در متن زیر رو پیدا کنید.

راهنمایی:متن زیر رو با دقت بخونید.

*     *     *     *     *

ستاره ها در آسمان می درخشبد.هر اانسانی 

با نگاه کردن به این منظره ی زیبا احساس

شادابی می کند.قرص ماه نیمه کامل است.

مرغابی ها درون آبگیر خنک شنا می کنند.

بچه مرغابی از مادرش جدا می شود تا

کزم شبتابی را دنبال کند.نسیم خنک

و ملاایمی در چمنزار می وزد.

بچه مرغابی دوباره به کنار مادرش می آید.

مادرش بچه مرغابی را توازش می کند

و هردو شناکنان دور می شوند.

شب خنکی است.ماه در آسمان می درخشد.از باران شدید و هوای ابری دو شب پیش هیچ خبری نیست.در حال خواندن کتاب هستم که صدای ویبره ی گوشی موبایل،من رو از دنیای کتابی که می خوانم بیرون می آورد.

این وبلاگ رو به امید این درست کردم که باعث بشم هم خودم بیشتر تفکر و اندیشه کنم و هم بقیه بیشتر تفکر و اندیشه کنن و همچنین لذت تفکر و اندیشه و دقت و دقیق شدن رو بچشم و بچشونم :) ولی این جا تبدیل شده بود به جایی برای ثبت روز نوشته هایم.برای همین اومدم خداحافظی کنم.از همه ی شما ممنونم که در این مدت با من همراه بودید.

یه نکته هم بگم.من خانم شرلوک هلمز هستم.یعنی دختر هستم. :)

قبل از رفتن پاسخ دو معمای قبل رو این جا می نویسم. :)

پاسخ معمای اول:

کلید معمای اول غلط املایی های متن بود.حروف کلمه ی رمز گاهی حروف درست و گاهی هم حروف غلط بودن.

ستاره ها در آسمان می درخشبدند.

هر اانسانی با نگاه کردن به این

منظره ی زیبا احساس شادابی می کند.

قرص ماه نیمه کامل است.

مرغابی ها درون آبگیر خنک شنا می کنند.

بچه مرغابی از مادرش جدا می شود

تا کزم شبتابی را دنبال کند.

نسیم خنک و ملاایمی در چمنزار می وزد.

بچه مرغابی دوباره به کنار مادرش می آید.

مادرش بچه مرغابی را توازش می کند

و هردو شناکنان دور می شوند.

منظورم از "حروف کلمه ی رمز گاهی حروف درست و گاهی هم حروف غلط بودن." اینه که مثلا در کلمه ی "می درخشید" حرف درستی که باید به کار بره "ی" است ولی در متن حرف "ب" که غلطه به کار رفته که حرف اول کلمه ی رمز همین حرف "ب" است که در متن اشتباه به جای حرف "ی" کار رفته است.ولی مثلا در کلمه ی "کرم شبتاب" حرف درستی که به کار می ره "ر" است ولی به جایش حرف غلط "ز" به کار رفته که حرف دیگر کلمه ی رمز حرف "ر" است که حرف درست به کار رفته در کلمه ی درست است.امیدوارم منظورم رو فهمیده باشید.

اگه همین طور پیش برید و برای خودتون این حروف درست و غلط به کار رفته رو تحلیل کنید کلمه ی رمز به دست میاد.

کلمه ی رمز معمای اول:

باران

+بعد از این که یکی از دوستان عزیز بهم گفت که فکر می کرده رمز "یاران" می شده،با خودم فکر کردم که بله رمز می تونسته یاران هم باشه.پس رمز متن هم می تونسته باران باشه و هم یاران.هر دو کلمه ی رمز درست اند و هر دو کلمه جواب رمز متن هستند.ممنونم از دقت زیاد این دوست عزیز. :)

و اما درمورد پاسخ معمای دوم.در معمای دوم از روش رمز نگاری Pigpen cipher استفاده شده.با استفاده از تصویر زیر می تونید رمز رو پیدا کنید.

که با استفاده از تصویر بالا رمز معمای دوم هم به دست میاد.

رمز معمای دوم:

.You are smart

یک معمای خیلی ساده.رمز پنهان شده در متن زیر رو پیدا کنید.

راهنمایی:متن زیر رو با دقت بخونید.

*     *     *     *     *

ستاره ها در آسمان می درخشبدند.هر اانسانی 

با نگاه کردن به این منظره ی زیبا احساس

شادابی می کند.قرص ماه نیمه کامل است.

مرغابی ها درون آبگیر خنک شنا می کنند.

بچه مرغابی از مادرش جدا می شود تا

کزم شبتابی را دنبال کند.نسیم خنک

و ملاایمی در چمنزار می وزد.

بچه مرغابی دوباره به کنار مادرش می آید.

مادرش بچه مرغابی را توازش می کند

و هردو شناکنان دور می شوند.

در قسمتی از کتاب رسوایی در بوهم می خوانیم که چطور شزلوک هلمز با استفاده از علم کافی،مشاهده ی دقیق و استنتاج درست به نتایج درستی می رسد.متن نقره ای رنگ زیر رو که بخشی از کتاب هست بخونید:

*     *     *     *     *

- .ومی بینم که دوباره مشغول طبابت شده ای.به من نگفته بودی که قصد داری دوباره دست به کار عیادت بیماران بشوی.

-پس از کجا فهمیدید؟

-می بینم و نتیجه گیری می کنم.از کجا می دانم که تو اخیرا خودت را از سر تا پا خیس کزده ای و این که یک دختر خدمتکار به کلی دست و پا چلفتی و سر به هوایی هم در خانه داری؟

گفتم:

-هولمز عزیزم،این دیگر غیر ممکن است.اگر چند قرن پیش بود حتما شما را به جرم جادوگری می سوزاندند.راست است که من روز پنجشنبه پیاده روی مفصلی در خارج از شهر کردم و وقتی به خانه برگشتم به کلی خیس آب بودم؛ولی از آن جا که لباس هایم را عوض کرده ام،هیچ نمی توانم بفهمم شما چگونه به این نتیجه می رسید.و اما خدمتکارمان مری جین(Mary Jane)،اصلاح ناپذیر است و همسرم دارد او را مرخص می کند؛ولی باز در این مورد هم نمی توانم بفهمم شما چطور این نکته را دریافتید.

شرلوک هولمز پاسخ داد:

-ساده تر از این نمی شود.چشم هایم به من می گویند که در رویه کفش چپ تو رو به داخل،درست همان جا که روشنایی آتش بخاری بر آن افتاده،چرم با شش برش موازی بریده شده است.واضح است که این خراشیدگی ها به دست کسی پدید آمده که با بی دقتی هرچه تمام تر یک آلت تیز را به طرف کفش کشیده تا گلی را که به کف آن چسبیده بوده بتراشد.بر پایه ی این مشاهده من دو نتیجه گیری کردم:یکی این که تو در هوای بسیار نامساعد از خانه بیرون رفته ای و دیگر این که نمونه ی درجه اولی از دختر خدمتکار لندنی آزار دهنده و چکمه چاک دهنده در منزل داری.و اما در مورد طبابت تو.هرگاه شخصی وارد اتاق من بشود که بوی یدوفورم بدهد و انگشت اشاره ی دست راستش لکه ی سیاه رنگ نیترات دارژان را داشته باشد و یک طرف کلاه سیلنرش هم ورم کرده باشد،چون گوشی پزشکی خودش را توی آن چپانده،من باید آدم بسیار کند ذهنی باشم اگر نگویم آن شخص عضو فعالی از جامعه ی پزشکی است.

وقتی فرآیند استنتاج خود را توضیح داد از سادگی آن خنده ام گرفت.گفتم:

-وقتی استدلالات شما را می شنوم،قضیه به اندازه ای ساده به نظر می رسد که فکر می کنم من هم از عهده بر می آیم،هرچند که نوبت بعد که با استدلال شما رو به رو می شوم باز گیج هستم تا شما دوباره توضیح بدهید.با وجود این عقیده دارم که چشم من هیچ دست کمی از چشم شما ندارد.

پاسخ داد:

-همین طور است.

*     *     *     *     *

درواقع دکتر واتسون درست فکر می کند.او هم می تواند.همه ی ما می توانیم.فقط باید علم کافی،مشاهده ی دقیق و استنتاج درست رو داشته باشیم.